Hakuna Matata

Waaauw mensen. Ik zit hier nu twee en een halve week en er is al zoveel gebeurd! Prachtige dingen, heftige dingen, debiele dingen maar vooral veel leuke dingen. Ik zal beginnen met mijn stageplek. Dat is een van de heftige dingen.

Ik loop dus stage bij een dagbesteding (ja ik weet het, heb het al duizend keer verteld) voor verstandelijk/lichamelijk beperkte en psychiatrische kinderen tot en met achttien jaar. Daar heb ik mijn eigen kantoortje (ja ja!) waarin ik gesprekken ga voeren met ouders, op eigen aanvraag maar ook op de aanvraag van de ouders zelf en waarin ik 1 op 1 activiteiten ga doen met de kinderen. Daarnaast ga ik op huisbezoek, richt ik een support groep op voor de ouders, help ik mee in een van de klassen, doe ik de arts (ik ga beginnen met de gebouwen een leuk kleurtje te geven, grijs is niet echt motiverend) en cooking lessen van de volwassenen psychiatrie en geef ik presentaties aan de care workers over de stoornissen die aanwezig zijn. Ja ik weet het, ik zei dat ik één stage ging lopen, niet vijf, maar dit gaat lukken!
De plek zelf heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt. Wat viel mij op?

- Kinderen hier moeten meerdere diagnoses hebben voordat zij worden opgenomen. Veel waren aan het kwijlen, liepen nauwelijks of lagen alleen maar. Er waren er maar een paar die zelf konden eten en je kan ze geen moment uit het oog verliezen.
- Care workers wouden niet echt weten wat de kinderen hadden, omdat ze niet nog meer willen leren. De opleidingen hier zijn heel laag, vooral omdat de meeste care workers zwart zijn en dus geen opleiding mochten (is nu gelukkig wel anders) of konden doen.
- Toen we gingen schminken probeerde wij (de stagiaires) er iets leuks van te maken, we dachten aan een hele middag activiteit met leuke kleurtjes en glitters. Maar daar dachten de andere begeleiders anders over. Die pakte het hoofd vast, trokken deze naar achter en pleurde het hele hoofd vol. “They don’t mind!”
- De CEO was ontzettend blij dat ik kwam, alsof ik een godin was bijna. Ik zal een voorstelling schetsen: “Waaaaaahhhhh, you are hereeeee!!!! I am soo happyyyyyyy, you are going to make so many changes, ohh you are going to make everything clear and everyone happy, oooohhh i am so happyyyyyy. Thank you so much for being here!!!!!!”. Nee hoor, ik voel geen druk. Maar echt totáál. geen. druk.
- De omgeving was ongekleurd, grauw, lage huisjes met hekken ervoor. Vandaar mijn eerst arts les, wat waarschijnlijk een jaar activiteit wordt ;) .
- De begeleider van de fysiotherapeut studenten, die mij ook deels gaat begeleiden (want mijn eigen begeleider gaat over 2 weken weg, houdoe en bedankt), is super lief en enthousiast.
- De zorg is hier heeeel anders en zag nu al veel dingen die ik mis. Maar dit zullen jullie nog wel te horen krijgen in mijn volgende verhalen.
- Diagnoses kinderen kloppen vaak niet. Ik was muziek aan het maken (naja, muziek, muziek, niet overdrijven he) met een jongetje en ik merkte gelijk dat hij autisme had. Maar toen ik vervolgens zijn diagnose bekeek stond er enkel epilepsie. Daar moeten we nog even aan werken lieve mensen.
- Kwart van de ouders is verslaafd en bijna alle kinderen worden mishandeld, meestal verwaarloosd. Er was een meisje (die al bijna niet op haar voeten kon lopen) die twee weken geleden naar het ziekenhuis was gestuurd omdat de wondjes op haar voeten, gecreëerd door haar ouders, gingen infecteren. Afgelopen week hebben wij deze gecontroleerd en hetzelfde gaas zat er nog op. Dus de wondjes waren nu bijna zo erg geïnfecteerd dat zij nooit meer erop zou kunnen lopen.
- Mensen spreken vooral Afrikaans, dus dit moet ik ook gaan leren. Anders wordt het wel heel lastig communiceren (ja fijn he, die extra informatie).
- Mensen op straat praten wel met de begeleiders, maar puur omdat ze hen kennen, de kinderen schamen zij zich voor en willen zij niks mee te maken hebben – in een winkel werd er zelfs gratis snoep en chips gegeven (lees: gegooid) aan (naar) de kinderen zodat we weg zouden gaan.
- Diegene die nu de 1 op 1 gesprekken doet met de kinderen, wilt graag meer leren, maar weet op dit moment niet dat er meerdere soorten autisme bestaan.
- Ze wist ook niet dat het mogelijk is dat iemand zijn cognitieve leeftijd anders is dan zijn lichamelijke leeftijd.
- Ineens was er geen water meer bij Orion en vervolgens barstte er een pijp bij een ander gebouw. Goh, wat gek dat er dan geen water is.
- IK HEB ER HEEL VEEL ZIN IN!

Maar ik ben vorige week niet alleen maar naar stage geweest. Ik heb ook nog andere prachtige (ja hier komen de prachtige, debiele en leuke dingen) activiteiten gedaan. We zijn opnieuw gaan surfen (niet dat het deze keer al veel beter ging), nieuw huisgenootje leren kennen, wat een geweldig kind is – kennen jullie Sid van Ice Age? Los van dat zij stukken knapper is, is dat is mijn nieuwe bijnaam voor haar (mocht dit niet duidelijk zijn dan hoor ik het wel), nog meer clubs en leuke eet tentjes leren kennen in de stad, geweldige avonden gehad met de andere studenten hier en vooral: we zijn naar Cape Point gegaan!!

Cape Point is ongeveer 1,5 uur rijden vanaf hier, maar onderweg zijn er nog meer prachtige uitzichten. Je rijdt langs het water tussen de bergen en je weet gewoon niet waar je moet kijken. Blauw water, witte stranden, grote golven en groene bergen. Onderweg gestopt om ergens wat te eten en op de terugweg gestopt om de pinguïns te zien. Pinguïns ? Ja pinguïns! God wat een vervelend woord om te typen zeg. Maar goed, pinguïns (arg), die zitten hier op het strand. Niet overal natuurlijk, maar op sommige plekken. Of ze hier perongeluk zijn gekomen met een vrachtschip of dat ze op Antarctica stonden en dachten: “Goh, toch best wel koud hier, laten we naar Zuid-Afrika gaan” en met hun knapzakje zijn gaan zwemmen, Joost mag het weten (hoewel Joost he