Howzit bru?!

Morre!
Van 2,5 week naar 1,5 maand! En wat gaat de tijd verdomde snel zeg. Bedacht mij gisteren dat ik ook eens een dagje thuis kon blijven, na de hele tijd rondrennen. Dus ik heb eindelijk de tijd gehad om iets voor jullie te schrijven. En ja ik mis jullie heus wel hoor.

Even kijken, Hermanus! Om de eerste goede stageweek af te ronden moest ik natuurlijk even een weekendje weg. Dit deed ik met een enorme groep Nederlanders en een handje vol niet-Nederlanders, want tja, het blijkt nog best lastig om deze te vinden in Kaapstad.
Het was anderhalf uur rijden om vervolgens in een soort klein Griekenland te zitten. Geen problemen hoor, maar mag het even iets afrikaniseer allemaal?
Maar Hermanus is super mooi en het was enorm gezellig, met ze alle het stadje verkennen, braaien en uitgaan. Oja en niet te vergeten, sharkcagediven!
En ik weet dat het een beetje in tegenstelling gaat met mijn niet vlees eten en voor de dieren zijn enzo, maar sorry jongens, dit stond toch echt op mijn bucketlist! Wat een adrenaline kick krijg je van die enorme beesten zeg, ook al zit je in een kooi. Maar ik zal wel even vanaf het begin beginnen oké? Oké.
Het was ongeveer 20 minuten varen tot we bij een stuk land kwamen waar veel zeehonden zitten, wat als gevolg heeft dat de haaien die op doortocht zijn hier langs zwemmen. Want een lekker stukje zeehond laten ze natuurlijk niet varen (hihi).
Ondertussen hing de kooi voor acht personen al buiten de boot en werd iedereen omgekleed om er zo snel mogelijk in te gaan, onze eerste vriend was namelijk al gespot! En met zo’n kooi bedoel ik niet een grote kooi, een comfortabele kooi of een sterk uitziende kooi. Nee ik bedoel een kooi waar je net inpast, je hoofd nog boven water steekt, die bij elkaar wordt gehouden met touw en met als versiering stukken dood vlees en vis. Maar ach, je moet wat over hebben om adrenaline te krijgen he. En eigenlijk viel het ook best wel mee hoor, op de 11 graden van het water na dan..
Vervolgens hang je in die kooi, naast de rotte vis, en wacht je in spanning af op grote witte haai. Zodra deze langskomt schreeuwt een man boven je dat je onder water moet gaan en dan zie je hem.. Recht voor je neus.. En ja hoor, we hadden een momentje, een intiem momentje, met oprechte blikken en intense gevoelens.

Naja goed, ik zal niet uren door gaan over het haaien zwemmen, er is nog veel meer te vertellen. In de tussentijd heb ik ervoor gezorgd dat er nog twee stagiaires zijn bijgekomen bij Orion, zodat ik niet alles in mijn eentje hoef te doen. Hoewel 1 van de stagiaires naar een andere afdeling gaat, zorgt het wel voor wat minder druk. Samen zijn wij een nieuw programma aan het opzetten om te pijlen op welk level ze zitten. Want tja, het werkt nou eenmaal niet om hen enkel te observeren en dan geen conclusie te trekken. Niet? Nee. Dit vergt veel tijd en energie, maar dan heb je ook wat. Hopen we dan he.

Verder zijn we begonnen met nadenken over hoe er meer geld binnen kan komen. In Zuid-Afrika is het namelijk zo dat de meeste mensen negatief nadenken over verstandelijk beperkten, waardoor niet veel ouders toegeven dat hun kind de extra aandacht en hulp misschien wel nodig heeft. Hierdoor laten zij de kinderen liever thuis, waardoor zij nog meer achteruit gaan en nooit de kans krijgen om zichzelf te verbeteren. Hierdoor komt er weinig geld binnen en vooral op de ouderen afdeling komt er niks binnen. Wat resulteert in activiteiten bedenken met enkel pen, papier en verf. Wij zijn bezig met support groups op te zetten, fundraisers te organiseren en proberen zoveel mogelijk mensen uit te nodigen voor het Halloween feest en hen vervolgens over te halen zoveel mogelijk prachtige schilderijen en andere voorwerpen te kopen (muahaha). Nee maar serieus, ze hebben het geld hard nodig en als iemand nog een ander goed idee heeft, dan is het hartstikke welkom! Er is al contact opgenomen met verschillende goede doelen, maar ach, wanneer hebben zij nou de tijd voor een nieuw project? Precies.

Maar gelukkig doen we ook team building activiteiten met Orion. Zo gingen wij afgelopen week naar een wijn-, chocolade- en kaasproeverij. Priiiiiima. Ik genoot ten top, maar een aantal andere care workers hadden blijkbaar nog nooit gedronken – of in ieder geval – nog nooit wijn. Dit resulteerde in geniale lachbuien en een terugweg waar je vooral hoorde: ik ben laaaaam. Want ja Afrikaans lijkt op Nederland he. Goh..
De volgende dag was er een care worker die zichzelf had ziek gemeld, want dat ene glaasje wat hij had gedronken bijna 20 uur eerder, was hem teveel geweest.
Dan begin je toch even na te denken over je eigen alcohol gebruik hoor.

Na stage, in het weekend en overal tussendoor ben ik mijzelf aan het volplannen. Sporten, zwemmen, Lion’s Head en Signal Hill oplopen om de zonsondergang te zien, uiteten, uitgaan, surfen, nieuwe plannen maken en oja niet te vergeten: huiswerk maken (ahum). Wat een zwaar leven. Ik weet niet of ik nog ooit naar mijn rustige leventje terug kan in Nederland hoor jongens. Maar ik ga mijn best doen.
Komende weken staan ook weer goed volgepland: duiken tussen de zeehonden, wijnproeverijen, Halloween, festival, tripje naar Durban, de Tafelberg (ja ik weet het, ik heb hem nog steeds niet beklommen), surfen, braaien en ga zo maar door.

Ik ga nu ook weer verder, het vrije dagje gaat mij toch niet helemaal lukken denk ik.
Heeeeeel veel kusjes uit het verre Kaapstad en als iemand mee wilt naar Africa Burn, nu is het moment om kaartjes te kopen! *knipoog*
Tata!