Saam op pad.

Hello my friends.
Ik ben mij ervan bewust dat al het onderstaande ondertussen een tijdje geleden is, maar dat neem niet weg dat het mij leuk leek als jullie ook deze periode meekrijgen. De omschreven periode dateert terug uit het jaar 2015, in de kerstvakantie.
Mijn moeder en broer hebben de moed (en mijn moeder het geld) verzameld om mij te komen opzoeken in dit prachtige land. Na een hoop geregel, want weet je hoe lastig het is om 1000 en 1 activiteiten te proppen in 3 weken tijd? Naja goed, ga ik verder ook niet heel uitgebreid uitleggen.

En natuurlijk moest ik mijn lieve familie gelijk duidelijk maken hoe het werkt hier in Afrika, dus kwam ik een uur te laat op het vliegveld om hen op te halen. En nee, zo lullig ben ik echt niet, maar de trein en bus dus wel. Vingers wijzen kan nou eenmaal heel makkelijk in een land waar de buschauffeur kan beslissen dat hij een ronde niet mee doet en je dit niet te vertellen krijgt. Baie dankie!
Maar toen zij mij eenmaal zagen en we met onze prachtige huurauto weg reden, was er geen tijd meer voor Afrikaans gezeik, want het drukke vakantie schema was begonnen!

Hoewel we de eerste dag vrij rustig hadden gehouden. Ik ben de beroerdste niet en liet mijn familieleden eerst even bijkomen van hun lange vlucht. Na de buurt te laten zien en het bewonderen van ons prachtige appartementje aan zee, was het tijd om ze mee te nemen naar mijn lievelingsrestaurant in Kaapstad: Bombay Bicycle Club. Hier heb ik eerder al over verteld en hoewel velen er vast anders over denken, ik val niet graag in herhaling.
Na een paar biertjes en dit keer geen tequila shotjes, maar cocktails, vonden wij onze weg terug naar onze thuishaven aan zee. Ja, zolang het maar duidelijk is. We. Zaten. Aan. Zee. Bijna op het strand, inclusief prachtig uitzicht.

De dag erna gingen wij naar de Botanical Gardens, deze bevat een enorme collectie van speciale (soms eetbare of met een sterke geur) planten, bloemen en bomen. Ik was hier reeds geweest, maar aangezien ik als vakantiebaan een tourguide was geworden, leidde ik mijn gasten hier rond. We hebben genoten van een heerlijke lunch, waarmee Alda en Casper opnieuw kennis maakte met de langzame Afrikaanse bediening en het heerlijke lokale eten.
Maar aangezien ze nog niet helemaal de stad konden plaatsen—ik weet het, schande—bekeken wij de zonsondergang op Singal Hill. Waar je op een oude ruïne, met je benen bungelend over Seapoint, van de zonsondergang kan genieten. Als afsluiting van deze dag een heerlijke curry gemaakt voor moederlief. Je moet toch wat doen voor een hogere fooi he.

De volgende dag verlieten wij ons mooie plekje om een nachtje te vertoeven tussen de wijngaarden van Stellenbosch, wat ongeveer een uur rijden is vanaf Kaapstad. Dit begonnen wij op de beste manier mogelijk: met een wijnproeverij. Op een idyllisch uitziende wijngaard tussen de bergen met uitzicht op de Tafelberg. Ja, dat ding is groot, dus ja, die zie je zelfs vanaf zo’n afstand. Wat wil een mens nog meer? Wijn! Delheim wijn, zeker een aanrader!
Na de heerlijke lunch doorgegaan naar Stellenbosch zelf. De stad verkent, spulletjes gekocht en ja hoor, weer uiteten geweest. Voor de volgende ochtend zochten wij eigenlijk een zwembad, omdat het warm is en als je toch decadent wijn aan het proven bent, waarom dan niet in een keer goed? Maar niemand leek te weten waar dit kan. Het meisje bij de benzinepomp gaf zelfs als reactie: “a swimming pool? Why? Do you want to buy one?”.

Aangezien wij ook weer niet zo decadent hoeven te zijn, besloten we er een rustig ochtendje van te maken. Iets te rustig misschien. Zo rustig dat wij een uur te laat kwamen bij onze volgende activiteit. En Afrikaans of niet, dit leek de zipline organisatie niet zo op prijs te stellen. Tja, dan moet je maar duidelijk maken dat je aan de ándere kant van de bergketen je bedrijf vestigt. Vingers wijzen, vingers wijzen.
Maar een lieve glimlach en geduld resulteerde in een goede karma. Dat en een groep van acht man die niet kwam opdagen. Zo konden wij alsnog op kerstdag door de bergen vliegen. Net zoals de Kerstman. Ofzo.
90 tot 310 meter lang, van bergtop naar bergtop, hangend in een harnas, aan een zipline. Een unieke en prachtige ervaring. Echt een van de mooiste dingen die ik hier tot nu toe heb gedaan. Zeker een aanrader!
Na het ziplinen natuurlijk weer uiteten gegaan. Kerstavond gespendeerd met heerlijk lokaal eten, Afrikaanse muziek, en familieleden in Mama Africa. Aanrader! Aanrader! Aanrader!
Moeder in de taxi gezet en met Casper doorgegaan naar mijn Amerikaanse vriendin, Zan. Daar werden wij ontvangen met een koelkast vol bier en wijn, waarvan wij volop konden genieten op een balkon met uitzicht op de tafelberg, onder het genot van lekkere hapjes. Het was duidelijk dat Zan haar familie was overgevlogen en dat zij de Amerikaanse gastvrijheid hadden meegenomen. Geweldig begin van kerst.

Eerste kerstdag had een hele andere twist. Deze spendeerde wij op Robben Island. En hoewel ik mij er sterk van bewust was dat deze tour niet de meest grandioze was, is mijn kennis over dit historische eiland enorm vergroot. Wist jij dat er nu +/- 200 mensen op het eiland wonen? En dat het eiland al decennia lang gebruikt werd als gevangenis voordat Nelson Mandela ooit in beeld kwam? Bij deze dan.
Het interessantste voor mij was de (korte) rondleiding in de gevangenis zelf. De rest van de dag bleven wij namelijk in de bus die rond reed over het eiland en ons een hoop historische informatie gaf. Wat ik natuurlijk niet allemaal nu ga blootleggen, wil mijn mede tourguides het werk nie afnemen nie.
De rondleiding in de gevangenis werd gegeven door een ex-gevangene zelf die na afloop mijn vraag beantwoorde met dat hij zo gelukkig is met zijn werk en dat hij het heel belangrijk vindt dat hij dat werk doet. Impressive.
Lopend langs ontzettend kleine gevangenis hokjes, met enkel een matje op de grond en een klein raam als contact met de buitenwereld, werd het inbeelden je nog makkelijkere gemaakt door korte verhalen en foto’s die in de cellen hingen. Het enige wat ik vooral heb geleerd is hoe intelligent en vooruitstrevend deze mensen waren/zijn. Opgepakt wegens een andere huidskleur en/of het streven naar gelijkheid, in kleine hokjes weggestopt van familie en vrienden, bleven ze toch vrij non-agressief. Ze bleven elkaar informeren en er waren zelfs hele klassen en debatten in de gezamenlijke cellen. Indrukwekkend.
Wat een heftige tijd. En zelfs na deze onderdrukking, vrij gekomen, en niet op dezelfde manier terug willen vechten, maar blijven strijden voor gelijkheid en vrede. Zelfs tegenover diegene die jou ooit zo vernederd hebben. Ontzettend veel respect. Als Nelson Mandela vervolgens zou zien hoe berg afwaarts het is gegaan na zijn dood, men moest zich schamen. Maar daar kunnen we het uitgebreid over hebben als je ooit de tijd zou nemen om met mij te Skype of eindelijk je vliegticket boekt.
De rest van de dag hadden wij ‘vrij’. Dus waren wij op het strand te vinden. Een Kerstdiner aan zee, heerlijk.

Tweede kerstdag hadden we een activiteit, maar die was verplaatst. Dit gaf ons de tijd om in de ochtend te gaan zwemmen en daarna Alda op het strand te dumpen en door te gaan met Casper naar de tweedehandswinkeltjes in mijn woonwijk. Maar hierbij hadden wij niet opgelet dat het voor de lokale mensen boxing day was, wat betekend dat er ladingen mensen uit de townships met bussen naar het strand gaan. Mooie gedachten, maar na 100 meter langs een rij te lopen die zes gezinsleden breed is, hoef je niet meer zo graag naar het zwembad. Aangezien meerdere het vrij lang wachten vonden, waren er meerdere gaan picknicken in de rij. Parasolletje op, drankjes in de hand, eitjes gekookt, muziekje aan en gaan: genieten maar.
De rest van de plannen gingen wel door en zo zaten we in de avond weer samen (met Heather) te genieten van lekker avondeten. Casper twee shirts rijker, Alda een paar slippers armer. Die was namelijk gaan hangen op het strand en de mensen uit de townships hadden slippers nodig.

De dag erna nam ik een korte pauze in het begeleiden van moeder en broer, en reed ik naar het vliegveld om Rachelle op te halen. Casper en Alda gingen naar Mzoli’s, maar hier moet je hen maar over vragen. Ik ga niet ook hun blog bijhouden. Misschien casperenaldaiklulmaarwat.waarbenjij.nu proberen.
Rachelle en ik reden gelijk door naar een prachtige oude wijngaard in Constantia. Groot Constantia genoemd. Origineel. Rachelle haar familie, die zij al jaren niet meer gezien ad, waren zo gastvrij om ons te voorzien van een heerlijke picknick op deze prachtige plek. Na het rond huppelen in de wijngaarden en het eten, ontmoette wij mijn familie om samen de Tafelberg op te gaan.
En omdat je na Mzoli’s eerder de berg afrolt dan oploopt, zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Het is een schande, ik weet het, maar ik was nog niet eerder op de Tafelberg geweest. En het is niet voor niets een van de 7 wereldwonderen, wat een schitterend uitzicht. De golvende wolken die langzaam over de 12 apostelen (bergen naast de Tafelberg) heen trekken, het uitzicht aan de andere kant wat de hele stad in zijn uitgestrekte vorm laat zien en de golven die je ver van de voet van de bergen ziet breken. Wat een prachtig land, wat een mooie stad en wat een voorrecht om hier te mogen zijn. Het langer hier blijven begint toch wel te kriebelen nu.

Na afloop splitste de tourgroep weer op en gingen Rachelle en ik fancy doen in een hotel wat door haar vader geregeld was, een snelle duik in het zwembad en een drankje in Obs om de dag af te sluiten. Wat ik het meeste heb gehoord die dag was wat een perfecte dag het was.
De volgende dag Casper en Alda afgezet bij het begin van hun tweedaagse hike. Goed ingeburgerd, wij waren weer anderhalf uur te laat. Terwijl zij ploeterde over historische landschappen bij Cape Point en halsoverkop moesten liften omdat er een groep bavianen aankwamen, lagen wij lekker op het strand. De roadtrip terug naar Kaapstad afgemaakt met lunches, cocktails en strandwandelingen. Oh eindelijk, iemand met wie ik ongestoord vijf keer achter elkaar hetzelfde liedje kan luisteren en meezingen.
In de avond contact gezocht met een lokale vriend en samen de stad onveilig gemaakt. Het is lang geleden dat ik het zo erg naar mijn zin had op Drum and Bass, googlepuntje.
De volgende dag heerlijk uitgeslapen en de anderen weer opgepikt bij de trekking. Nog even geprobeerd uit te leggen dat het pinguïn park niet echt de moeite waar is, maar tevergeefs. Na vijf minuten kwamen zij weer terug en had ik (natuurlijk) weer gelijk.
De roadtrip werd afgerond met een stop bij Kalkie’s, hét fish and chips restaurant van de Western Cape. Niet dat ik mee kan doen met die keuring.
Rachelle en ik hebben onze heerlijke dagen afgerond met een etentje bij de Bombay Bicycle Club en midden in de volgende nacht vloog het lieve kindje terug naar Durban.

De volgende ochtend, zeg maar gerust midden in de nacht, moesten wij ook vroeg op. Deel twee van de reis was namelijk geboekt op de Garden Route. Een prachtige kustroute tot aan een safari park bij Port Elizabeth. Maar ik geloof dat ik wel genoeg heb geluld, hoe gaat het met jullie?

x—