tiger leaping gorge

Na de heerlijke dagen in Dali (lees: rondlopen in de oude stad, genieten van het heerlijke weer, poolen en vooral heel veel nieuwe mensen ontmoeten), was het tijd om naar Lijang te gaan.en mijzelf klaar te maken voor een tweedaagse trektocht die wordt omschreven als de mooiste in China! Lijang was net zo toeristisch als Dali, inclusief de kleine kabbelende beekjes (ik dacht dat dit gedeelte van China last had van droogte, maar goed...) en romantische tafeltjes voor twee aan het kabbelende beekje. Maar ik moet wel toegeven; het werkt. Ik heb nog nooit zo'n schattig dorpje gezien. Dat gezegd kan ik eindelijk klagen, want toerisme komt natuurlijk hand in hand met ontzettend duur! Een biertje voor 10 euro? Romantisch hoor...
Gelukkig was ik daar niet voor de biertjes (?), maar voor de prachtige Tiger Leaping Gorge. Dus na twee dagen schattig te zijn geweest, was het tijd door te zetten. Want mooi was het zeker, maar zwaar ook (ja altijd blijven klagen hè die Doris). En aangezien wij de zwaardere versie deden, die niet door de gorge loopt maar er overheen, is dat niet zo vreemd ook. En eroverheen is ook echt eroverheen; 2.500 meter omhoog lopen (ik weet het, ik ben zelf ook heel trots), om vervolgens weer een groot gedeelte naar beneden te lopen, is niet altijd leuk. Maar als je om je heen kijkt en je daadwerkelijk in een prachtige gorge zit, is alles vergeven. Lopend op een zandpad dat vol ligt met stenen, geen hek/bescherming/iets aan je rechterkant om te zorgen dat je niet binnen één stap de diepte in flikkert. Met aan je linkerkant de kans om de enorme bergen, die je aan de overkant van een afstand kan bewonderen, van dichtbij te zien (soms heel dichtbij, aangezien je de andere kant liever niet opkijkt wegens de afgrond). Dus als je dan omhoog loopt, kijkend naar de grond en je voeten en het zweet dat van je afkomt, om vervolgens het mooiste uitzicht te kunnen bewonderen dat je ooit hebt gezien, geen probleem.
Nou ja, één probleem: de tweede dag werd mevrouw natuurlijk ziek. Was het nou echt nodig dat verkeerde vlees te eten de dag daarvoor? Zodat ik de tweede dag niet mee kon lopen aangezien ik voedselvergiftiging had, blijkbaar. Gelukkig opgevangen door lieve Britten en in de avond aangekomen in het geweldige Shrang-lia. Een hoog gelegen dorpje dichtbij Tibet, zo dichtbij dat je het gevoel krijgt dat je in Tibet zit (niet dat ik enig idee heb hoe dat zou moeten zijn, maar het gevoel is er zeker wel). Dit is waar ik nu nog zit, achter een veel te hoge computer (terwijl de rest hier allemaal veel te klein is), Zo meteen ga ik naar een dansvoorstelling kijken, heb opnieuw twee geweldige dagen achter de rug.
Gisteren zijn we (ik, één van de Britten en een Zwitser) rondom het meer gaan fietsen, dat hier in de buurt ligt. Ontzettend zwaar en zeker niet iets wat ik iemand aanraad na de gorge en een dag vol voedselvergiftiging. Maar zeker wel wat ik iemand aanraad de dag daarna! De mensen zijn hier ongelofelijk vriendelijk, dragen de mooiste outfits en lijken heel erg tevreden. De natuur is iets wat ik zeker niet had verwacht in China, erg droog en omdat het heel hoog ligt weinig beplanting. Maar veel yaks, rare harige koeien en varkens. Wat zeker een mooi beeld oplevert. En natuurlijk was er de optie om op een tandem te zitten en natuurlijk namen we die met beide handen aan! Wat een positieve ervaring. Want in je eentje op een fiets op zo'n hoogte wordt al snel vrij zwaar. En met ze tweetjes kan je altijd nog even de ander laten trappen (ha-ha).
Dag twee, vandaag dus zijn we naar het tempelcomplex gegaan wat een uurtje uit het stadje gelegen is. Ik heb veel tempels gezien, maar dit overtreft ze allemaal (de Angkor What niet meegeteld natuurlijk). Een enorm complex, gelegen op een heuvel, met enorme gouden torens en donkerrode muren eronder. Na alle duizend treden te hebben beklommen, was de binnenkant nog mooier. De grootste tempel bestond uit een enorme zaal, volledig bedekt met kleuren en schilderijen. In het midden van de zaal stonden overal torenhoge palen, opnieuw volledig bedekt met kleuren, ditmaal bestaand uit sjaals en doeken. Je kon hieromheen lopen om de schilderijen te bewonderen, wat ik met plezier heb gedaan (lees: een fantasierijke Doris die anderhalf uur door een zaal heen loopt, bedenkend hoe het zou zijn in de schilderijen te leven en hoe iedereen er uit zou zien in die stijl).
Er was ook zoveel te zien. Enorme monsters prachtig geschilderd op de muur. Met meerdere hoofden, vijf ogen en ontelbaar veel armen. Of met simpelweg één hoofd, maar ogen verspreid over het gehele lichaam en hetzelfde was er gebeurd met zijn armen. Zittend op paarden, staand op olifanten of tijgers of op een ander monster (waarom ook niet). Omringd door ofwel een vlammenzee, ofwel een wolk. Sommige mochten zich gelukkig prijzen met dansende godinnen om zich heen, in alle kleuren en vormen mogelijk. Terwijl sommige het moesten doen met helse figuren om zich heen, waarvan ik jullie de omschrijving niet kan geven aangezien deze niet 'omschrijfbaar' zijn. Misschien maar beter ook. Helaas pindakaas. En nog helazer (ja ik weet het, dat is geen woord) is het feit dat ik geen foto's mocht maken, dus we moeten het doen met mijn herinneringen. Ha!
Hierna mijn mede reisgenoten uitgezwaaid en gelijk weer nieuwe gevonden (zoals dat gaat hè in Azië . Met hen ga ik van mijn laatste avond hier genieten, om mij morgen voor te bereiden op de lange reis naar Chengdu. Ik zegggg: panda's!
Heel veel liefs.
Mede mogelijk gemaakt door mijn geliefde moeder, omdat bloggen verboden is in China.


Plaats: Shan-rila

----------
Hoop dat het beetje duidelijkis, kan nauwelijks typen hier, het is ijskoud...
Hoe gaat het daar verder?
Kusjes!!