Ik plak!
Door: Doris
Blijf op de hoogte en volg Doris
25 Juli 2010 | Ecuador, Lago Agrio
We hebben nog twee dagen les gehad, een rondleiding gekregen zodat we een indruk kregen voor vrijwilligers werk (en dat is gelukt), in een overvolle bus gereden (wat wat minder was), afscheid genomen en een etentje gehad (op een prachtige plek met uitzicht over heel Quito).
En gisteren, gisteren hebben we een prachtige toch gemaakt naar de ena hoogste (werkende) vulkaan in Equador. We begonnen om 7 uur sochtends (ZEVEN uur!) en kwamen rond 10 uur aan op de plaats van bestemming. Paar uur later begonnen we met lopen. En zoals jullie weten is het zo dat hoe hoger je gaat, hoe minder zuurstof er is en dus hoe zwaarder het lopen wordt. Daarbij kwam dat het ijskoud was, rond de 0 graden (NUL graden!) het sneeuwde, waaide en bijna alles om ons heen was bevroren. Alsof dit nog niet genoeg was, begon mijn hoogtevrees ook nog een behoorlijk op te komen, we waren namelijk op zon 5.300 meter hoogte (VIJFDUIZEND meter!) en ik heb een aantal paniek aanvallen gehad. Gelukkig hielpen genoeg mensen me.
Maar toen we eenmaal boven waren was het zeker de moeite waart, behalve prachtig uitzicht (uh, doodeng uitzicht) stonden we aan de voet van een prachtige gletsjer! Dat is iets wat je niet vaak meemaakt in je leven en echt een heel mooi gegeven van de natuur. Na een lunch, warme chocolade melk en een tocht terug, kwamen we weer aan bij de bus.
Alleen Alda was er nog niet, na 5 minuten nog niet, na tien minuten nog niet, na een kwartier nog niet.. Dus gingen de gidsen maar zoeken, en nee ik mocht niet mee want ik kon net zo goed verdwalen. Toen hun terug kwamen en de bus langszaam weg begon te rijden, zonder Alda (ZONDER Alda.. haha), begon ik toch langszaam in paniek te raken.. Maar gelukkig na een half uur rond gereden te hebben hadden we haar gevonden! Ze was inderdaad de weg kwijt geraakt. (zoals sommige mensen waarscheinlijk wel weten is Alda niet degene met het beste geheugen)
Nu zijn we net een uurtje aangekomen in een jungle dorpje genaamd Lago Agrio. De bus reis van 8 uur (ACH.. oke ik stop) was de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt. Je zag prachtige bergen, met daarin wolken, grote bomen, veel gewassen, bloemen, planten, alles was er te zien. Ook waren we twee mensen tegen gekomen die ongeveer over de hele wereld hebben gereist dus met hun viel veel te bespreken.
Het is hier precies het klimaat wat je verwacht in de jungle, plakkerig en warm. Dus toen we aankwamen namen we gelijk een duik in het zwembad (hallo knapperds) en nu staan we op het punt om iets te gaan eten.
Oh en stans, voor mij ben je nog steeds minstends 10 kamelen waart hoor lieverd!
Besitos (?)
xxxxxxxxxxxxxx
En gisteren, gisteren hebben we een prachtige toch gemaakt naar de ena hoogste (werkende) vulkaan in Equador. We begonnen om 7 uur sochtends (ZEVEN uur!) en kwamen rond 10 uur aan op de plaats van bestemming. Paar uur later begonnen we met lopen. En zoals jullie weten is het zo dat hoe hoger je gaat, hoe minder zuurstof er is en dus hoe zwaarder het lopen wordt. Daarbij kwam dat het ijskoud was, rond de 0 graden (NUL graden!) het sneeuwde, waaide en bijna alles om ons heen was bevroren. Alsof dit nog niet genoeg was, begon mijn hoogtevrees ook nog een behoorlijk op te komen, we waren namelijk op zon 5.300 meter hoogte (VIJFDUIZEND meter!) en ik heb een aantal paniek aanvallen gehad. Gelukkig hielpen genoeg mensen me.
Maar toen we eenmaal boven waren was het zeker de moeite waart, behalve prachtig uitzicht (uh, doodeng uitzicht) stonden we aan de voet van een prachtige gletsjer! Dat is iets wat je niet vaak meemaakt in je leven en echt een heel mooi gegeven van de natuur. Na een lunch, warme chocolade melk en een tocht terug, kwamen we weer aan bij de bus.
Alleen Alda was er nog niet, na 5 minuten nog niet, na tien minuten nog niet, na een kwartier nog niet.. Dus gingen de gidsen maar zoeken, en nee ik mocht niet mee want ik kon net zo goed verdwalen. Toen hun terug kwamen en de bus langszaam weg begon te rijden, zonder Alda (ZONDER Alda.. haha), begon ik toch langszaam in paniek te raken.. Maar gelukkig na een half uur rond gereden te hebben hadden we haar gevonden! Ze was inderdaad de weg kwijt geraakt. (zoals sommige mensen waarscheinlijk wel weten is Alda niet degene met het beste geheugen)
Nu zijn we net een uurtje aangekomen in een jungle dorpje genaamd Lago Agrio. De bus reis van 8 uur (ACH.. oke ik stop) was de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt. Je zag prachtige bergen, met daarin wolken, grote bomen, veel gewassen, bloemen, planten, alles was er te zien. Ook waren we twee mensen tegen gekomen die ongeveer over de hele wereld hebben gereist dus met hun viel veel te bespreken.
Het is hier precies het klimaat wat je verwacht in de jungle, plakkerig en warm. Dus toen we aankwamen namen we gelijk een duik in het zwembad (hallo knapperds) en nu staan we op het punt om iets te gaan eten.
Oh en stans, voor mij ben je nog steeds minstends 10 kamelen waart hoor lieverd!
Besitos (?)
xxxxxxxxxxxxxx
-
26 Juli 2010 - 00:43
Doris S Koolmees:
Oh en ps, naast mij zit een jongen die porno kijkt.
Altijd gezellig. -
26 Juli 2010 - 06:44
Oma:
Nou,zeg Doris wat een spanning heb je toch meegemaakt. stel je voor je moeder daar kwijt. ik moet er niet aan denken, maar gelukkig. Het was verder erg leuk begrijp ik.Heb je geen nhier alles goed. achtmerries gehad? -
26 Juli 2010 - 06:53
Thecla:
Hallo Alda . wat een vakantie toch met zoveel ervaringen, en afwisseling. Wel heel speciaal zoals Doris het weergeeft, Geniet van de mooie dingen van de schepping. die je hier niet ziet Nog veel genot en plezier en tot later, gr, Thecla. -
26 Juli 2010 - 07:19
Stans:
Lieve Doris,
Was het voor Alda nog niet avontuurlijk genoeg? Jeetje ze moet wel bij de groep blijven hoor.... Ik hoor nog wel hoe dat gegaan is. In vervolg je moeder maar bij de hand houden.
Wat een mooi land is het toch en wat beschrijf je het prachtig. Afwisselend van spannend naar mooi en avontuurlijk. Ik verheug me al weer op je volgend verslag, veel plezier nog beiden.
Lieve groet, XXXXXXXXXX -
26 Juli 2010 - 10:30
Marie-Andree :
Jaaaaa Dorita, wat een leuke blog!
k lees t graag! Wat n belevenissen...superrrr!
heb t goed (behalve ook spannend en uitdagend) xxx -
26 Juli 2010 - 18:19
Stans:
Lieve Doris,
Ik was nog vergeten je te bedanken voor je leuke compliment(10 kamelen).
Heel lief!!!! -
26 Juli 2010 - 19:12
Jacqueline:
Hoi Doris en Alda
Een slecht geheugen??? Daar hadden Truus en ik tijdens onze fietsdagen ook weer last van. Dit keer niet naar A'dam, maar naar Nijmegen.
Doris, dankjewel voor je leuke verslagen.
Groetjes, ook aan Alda. -
27 Juli 2010 - 08:39
Roos:
Fantastisch zeg! Wat jullie allemaal beleven. Wij genieten hier van de voor jullie lage bergen in de Ardennen. Veel liefs van ins allen en pas goed op elkaar! Roos & Co. -
27 Juli 2010 - 09:10
Buuv Sandra:
Wat een verhaal weer. Je zult het misschien niet geloven, maar zo hebben Joost en ik Alda leren kennen. Vraag maar aan je mamskie :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
