Machtige tempels.

Siem Reap, de stad van de lichtjes en drukte. De eerste avond moe van de boottocht, maar we wilden toch even de stad verkennen. Zodra je het schattige steegje uitliep waar we verbleven, kwam je gelijk in een soort shock terrecht. Je loopt een hoek om en BAM overal lichtjes, mensen die stomdronken proberen de tijd van hun leven te hebben en vooral hele grote terrassen. Wauw, super aziatisch.

Los van het feit dat we een geweldige avond hebben gehad tussen al deze drukte, vonden we de stad maar niks. Maar gelukkig heeft Siem Reap een prachtige omgeving, inclusief de Angkor Wat. Dus vroeg opstaan en daarheen gaan was ons plan. En wauw, wat een pracht. Ik zou niet weten hoe ik deze machtige gebouwen zou kunnen omschrijven, maar ik ga het zeker proberen.

Je begint bij het grootste religieuse gebouw ter wereld: de Angkor Wat himself. Een tempel die afstamt uit de eerste 100den jaren na Christus (hij is meerdere keren verbouwd en uitgebreid) en toch zo goed is bijgehouden. Omdat het nog donker is als je aankomt (ja, om 4 uur opstaan doe ik niet voor niks) heb je wel al het gevoel dat je op heilige grond loopt, maar zodra de zon begint op de komen begin je steeds beter te zien waar je je nou echt begeeft. Echt elke kant dat je opkijkt geeft weer een prachtig beeld. Niet te geloven, je weet gewoon niet waar je moet kijken, laat staan wat je als eerste wilt zien.

Maar geen zorgen, het is nog vroeg. Alle tijd. Door het jaren slijten zijn de stenen zwartig geworden met prachtige witte "vegen" eroverheen, wat een heel mooi effect geeft. Binnen is nauwelijks te begrijpen welk gedeelte wat was, maar toch blijft het super interressant en speciaal om er te lopen. Vooral als je alvast gaat voordat de zon echt op is, zodat alle andere toeristen nog (camera in de hand) met ze alle op een hoop voor de tempel staan, wachtend op de zon. Als je dan al een kijkje neemt heb je het rijk voor jezelf. En ik zeg niet zomaar het rijk (natuurlijk), want het was vroeger een gedeelte van de oude stad, oftewel van het oude rijk.

Het enige gedeelte wat wij er niet van gezien hebben zijn de hoogste torens. Maar dit was (natuurlijk) niet onze schuld! Ten eerste was het niet goed genoeg als ik mijn schouders zou bedekken met slechts een sarong (wat juist overal om die reden wordt verkocht) en vervolgens mocht Nus niet naar binnen omdat ze een sarong als rok droeg. Oftewel: Als je geheel als monnik gekleed naar binnen zou willen, moest je toch echt eerst een broek kopen. Geloof je het zelf? Ik niet.

Maar erg nodig was het niet, genoeg te zien. Elke keer als ik dacht de tempel uit te lopen kwam ik juist in een nieuw gedeelte, binnenplaatsje of gebouw terrecht. En overal was het even mooi. Het geheel bestaat al uit genoeg krullen en torentjes, maar hoe dichterbij je komt hoe meer details je ziet. Van dansende vrouwen tot olifanten en onleesbare tekens.

De volgende tempel (de Bayon) was verbazingwekkend gezichtvol. En dan niet alleen dat het een verbazingwekkend gezicht was, maar vooral verbazingwekkende gezichten. Niet zomaar een aantal, maar als je ze allemaal kon tellen zou je de eerste zijn. Ons niet gelukt natuurlijk, maar wat mooi! Grote gezichten, kleine gezichten en een buiten muur vol met tekens over de orlogen met Chinezen en ossenkarren vol met mensen en dieren. Zo speciaal om dat gezien te kunnen hebben.

Van de andere tempels is er een die ik zeker nooit meer ga vergeten en iedereen aanraad om erheen te gaan; Ta Prohm. Een tempel gebouwd voor de moeder van een van de koningen. Ooit stond er een enorm gouden beeld van haar maar die is gestolen, samen met de koperen bouten en diamanten die tussen de enorme stenen zaten. Wat je dus overhoudt is een half vervallen tempel, met enorme gaten overal en vooral heel veel begroeiing. Want veel meer dan elke andere tempel daar was deze volkomen opgeslokt door de jungle. Stel je voor om ergens te lopen wat al helemaal ingestort is en dat je dan naar boven kijkt en enorme bomen bovenop de tempel ziet staan. Wortels die meters lang zijn en half de tempel in groeien of er over gedrappeert zijn als een soort waterval die tot stilstand is gebracht. Wat een prachtige plek. Je vergeet daadwerkelijk al het andere en kijkt puur vol verbazing naar de prachtige tempel waar je vol geluk doorheen loopt. Dankje moeder aarde voor deze natuur. En dankje moeder van deze koning dat je zoon zoveel van je hield, dat hij deze tempel heeft gebouwd. En dankje (ik had nooit verwacht dit ooit te zeggen) Khmer-Rouge voor het besparen van dit tempel gebied.

Na deze bijzondere dag zijn we nog even verder gaan genieten van Siem Reap (ahum) en de dag daarna vroeg verder gaan liften naar Kratie, om onze laatste dagen in Cambodja bij de Mekong te spenderen.

Liefs!